O Çiçekler Kime Geldiyse Ayağında Nasır Çıksın İnşallah

Evden geç çıkmışım yine. Tüm şehrin, benim gittiğim yere doğru gitmeye ant içtiği bir sabah. Yüzlerce dört teker, aynı yöne akın akın direksiyon sallıyoruz. Ama sabah neşem yerinde... Radyom açık… Sigaram tütmekte... Direksiyonda, kendi kafamda klip çekiyorum. Adele çalıyor, klibinde de ben oynuyorum. Araba kullanan ve böğüre böğüre şarkı söyleyen ofis girl tadındayım. İç uyumum hat safhada... Kendimle barışığım...  Kendime olan güvenim, paçalarımdan akıyor J

Park yerine giriyorum. Afillisinden bir yer buluyorum… Evet, bugün de evren bana torpil yapıyor. Allahım, şimdi arabadan inip, saçlarımı savura savura binadan içeri giricem. Herkeslere kocaman kocaman “günaydın”lar fırlatıcam. Herkes, yaşam enerjimden feyz alacak.. lacak.. acak.. cak.. ak..k..

Binanın kapısından girince, gözüm o kocaman bukete takılıyor. Güvenlik personeli, gelen çiçeğin üzerindeki karta bakmaya çalışıyor. Kartı okudu… Yüzüne yapışan muzip gülümsemeden, bunun, pek de işle ilgili bir nezaket çiçeği olmadığını anladım. Anlamaz olaydım!!!

Benim omuzlar çöktü… Suratım düştü… Kaşlar Küçük Emrah kıvamına doğru hızla aşağıya iniyor… Meraklı falan değilimdir. Kime geldiyse geldi o çiçek… Ama aklımı oynatıcam!!! Kalbim falan kırıldı nerdeyse yaaa… L

Ama bi yandan da anlayamıyorum iç sesimin ne demek istediğini. Ben ki yıllardır hiiiççç hazzetmem öyle çiçekten böcekten... Hele hele, elinde çiçekle sağda solda gördüğüm adamlar, benim için geyik malzemesidir. Ama hırs doldum bak şimdi! Konu, çiçeğin kime geldiği değil… Bana gelmediği…

En son, çok sevdiğim bir büyüğüme çiçek almak için çiçekçiye girdiğimde, yaşlı çiçekçi amca, bir dal çiçek de benim elime tutuşturdu. Hatta “Zaten sizin gibi bir hanıma çok çiçek hediye geliyordur ama bu da naçizane benden olsun” dediydi… Çiçekten çok, adamın iltifatı beni mest etti. Ama o kadar işte!!!

 

Aslına bakarsak, durup durup abuk subuk ameliyatlar olduğumdan, 6-8 ayda bir evim seraya döner. O yüzden de çiçek, hep hastane odalarını, acıyan dikişlerimi, içmem gereken ilaçları, sancılı pansumanları hatırlatır bana. Geçenlerde kapım çaldı, baktım, çiçekçi bir çocuk... Aklıma hiç de öyle gizli bir hayran falan gelmedi. Kafamda uyanan ilk cümleler, “Amanınnn!!! Yine mi hastalanmışım??? Narkozu basmışlar da ben mi hatırlamıyorum.” oldu. Bir iki saniyede, yanlış daireye geldiği anlaşılan çiçekçinin ardından kapıyı kapatırken de hiç öyle hayal kırıklığım falan yoktu.

Ama o çiçek kime geldi acaba? O kişi, bu çiçeği hak edecek ne yaptı acaba? Kim gönderdi acaba? Acaba? Acaba? Acaba? Acaba? Acaba? Yahu Katakulli Perisi, sa-na neeee!!!! Hem sana salakça gelmez miydi böyle naylon romantizmler!!! Ama yok!!!!

Şimdi sivri topuklarımla o kızın ofisine girmek, önce o buketi kafasına geçirmek istiyorum. Sonra da “Allah belanı versin senin gerizekalı!!! Günümü mahvettin...” diye ağzını burnunu kırıp, elimdeki anahtarlıkla çorabını kaçırmak istiyorum (benim en büyük fobim kaçan çoraptır)... Ve bütün bunların benim gibi hanımefendi bir hatunun aklından geçtiğine de inanamıyorum… Yuh olsun bana… Yemin ederim, şirret çıktım!!!

Tamam… Kontrolü tekrar ele alıyorum arkadaşlar… Ben romantik değilim… Ben romantik değilim… Ben romantik değilim (böyle içimden tekrar edince daha bi sakinledim sanki)… Çok kıskandıysam şimdi kendime internetten isimsiz bir çiçek gönderebilirim; sonra da koridorlarda gerine gerine dolaşabilirim… (ki zaten kıskanmadım da)… Ben kıskanç değilim… Ben kıskanç değilim… Ben kıskanç değilim… Ayrıca o çiçeği gönderen ve alan tarafların oluşturduğu çifte ömürrrrrr boyu mutluluklar dilerim… (bak bunu hakketen gönülden diledim şimdi galiba)… Allah bi vazoda kocatsın inşallah efendim…

Not: Bu yazıyı okuyan, tanıdık tanımadık kişiler, lütfen çiçek göndermeyiniz. Bana kendimi iyicene zavallı hissettirmeyiniz. (Bu konuda çok ciddiyim!!!)