Terk Edebilmek Bu Kadar Zor Muydu?



Terk etmeye karar verdi. Artık toplayıp eşyaları, çıkma zamanı. Bu ilişkiyi bitirmemek için uzun zamandır gösterilen çabanın nafile kaldığı noktada olduğuna emin. Karşıdakinin, onun için neler hissettiğini tam anlayabiliyor denemez. Sanki seviyor gibi karşısındaki… Ama o sevmiyor artık…

Eymir'de Bir Akşamüstü

İşte, o en zor an geldi. Bin kez planlanmış, ancak bir kez bile gerçekleştirilememiş konuşma zamanı şimdi. Yüreği darala darala, kendince notlar alıyor. Neden ayrılmaları gerektiği konusunda nasıl ikna edecek onu? Kendini mi kötülese acaba “Benden çok daha iyilerine layıksın” falan diye… Ya da direkt saldırıya mı geçse “Senden çok daha iyisini hak ediyorum ben” şeklinde… İkisi de olmaz!!!  Ama anladı ki onda asıl kaygı yaratan, konuşmanın nasıl olacağı değil. Sonunda alınacak karar, onu endişelendiriyor. Sonunda ayrılmayı kabul etsin de… İsterse konuşma saçma sapan geçsin.. Çok mu önemli???



Ya kabul etmezse? Bir B planı var mı? Terk edilen, karşısındakinin onu terk etmek istediğini artık biliyor olacak. İşte bu, en kötüsü… Kabul etmezse, gidemezsin derse, gerçekten de gidemez mi acaba? Ağlar mı “Beni bırak, lütfen!!!” diye. Çok aşağılayıcı bir durum olmaz mı bu?

Bir daha onu asla görmeyecek olsa, ezik Türk filmlerindeki gibi bir mektup karalardı. Atardı sonuna da bir imza. Hatta, komik olsun diye bitişte “Hadi bana eyvallah!!” bile yazardı…



Anladı ki, bu ilişkide onu en çok boğan şey, yani “mecburiyet”, terk ederken bile yakasını bırakmıyor. Yine nazik davranmaya mecbur… Yine birilerini ikna etmeye mecbur… Son kez yapmaya mecbur olduklarını da yapıp artık yürümesi gerek… Tek bildiği bu…

[Terk etmeye hazırlanan biri ile konuştum dün. Katakulli Perisi olarak onun için çevirebileceğim hiçbir katakulli olmadığını fark ettim…]